Selecteer een pagina

Hoe heb ik het nou toch zover laten komen? Ik knijp verbeten in mijn buik, niet liefdevol, maar gemeen, pijnlijk.
Metend en mezelf met mijn ogen in de spiegel wegend.
Pak een vetrol vast en beweeg die op en neer en heen en weer. Eronder zit nog een rol. 

Ik spreek mezelf bestraffend toe: “Peetje Peetje, hoe kan dit nou toch? Zo zonde dat je je zo hebt laten gaan. Je was 15 kg afgevallen! En nu? Kijk nou toch, dit ziet er toch niet uit. Minstens 20 kg erbij. Of meer? 

Ik voel me schuldig. Het is allemaal gewoon mijn eigen dikke schuld.

Had ik me maar ik bedwang moeten houden. Had ik maar een beetje wilskracht moeten tonen. O ja, en doorzettingsvermogen natuurlijk. 

Een ster in diëten … beginnen

Een dieet beginnen, dat kan ik wel. Daar ben ik zelfs een ster in. Ik kies een methode, een dieet, een leefstijl, net wat mij goed en logisch onderbouwd in de oren klinkt (Ik trap heus niet in elk dieet 🙂 !

Voel me optimistisch en goed. Zie mezelf al helemaal in die strakke sexy spijkerbroek met zo’n openvallend chique bloesje, waarin mijn sleutelbeenderen met zo’n mooi kuiltje er onder goed te zien zijn. Ik heb het hele plaatje compleet. Deze keer gaat het echt lukken. Ik voel het, ik zie het, ik kan het bijna grijpen.

Maandag start ik, dus vandaag mag ik nog

Aangezien ik maandag ga starten, eet ik nu nog even alles wat ik lekker vind, want ja, dat is vanaf maandag natuurlijk verleden tijd. Dus die zak drop eet ik leeg (dan kan die me niet meer verleiden), ik eet ook zondagavond nog een zak chips (wat ik normaal niet doe op zondag) en natuurlijk chocola, een grote Magnum en een lading koekjes. Ik maak een heel werk van het eten, met patatjes en pizza. Alles wat straks in mijn nieuwe leven nóóit meer mag. Je ziet het plaatje wel voor je, denk ik 😉

Tegelijk besef ik hoe stom dit is, maar ik móet het doen van iets in mij, ik kan het niet stoppen. 

Dit is het!

Dan is het maandag en start mijn ‘nieuwe leven’. Ik ga superfanatiek van start. Het is alles of niks. Ik koop alles wat nodig is voor deze leefstijl of dit dieet en ga fanatiek bewegen (sportschool, hardlopen). Alles wat moet om dat begeerde lichaam te krijgen. Het voelt goed! Na dag één voelt mijn buik al echt lichter. Ik voel me blij, opgelucht, éindelijk is het dan zover. Dit dieet, deze leefstijl is het antwoord.

Of toch niet

Drie dagen gaat het goed. Eten koken is een heel karwei met al die gekke dingen, maar dat geeft niet, ik heb het er voor over. Ik mís het lekkers niet eens.

Tot ik mezelf terug vind met mijn hand in de snoepbak van de kinderen. Ik prop handen vol Engels drop (vind ik heel vies!) naar binnen, en een lading van die afschuwelijk zoete Maoam snoepjes. Vind een open pak koekjes, slof, maar werk ze toch allemaal naar binnen.
Misselijk van al dat zoet struin ik het huis af naar iets hartigs. Een flinke blok kaas, vijf plakjes vleeswaren en een zak pistachenootjes verder, voel ik me nog beroerder.
Ik moet iets fris en zuurs hebben, dan zal ik me beter voelen. Een handje rozijntjes, een appel, een paar pepermuntjes van een verlept rolletje dat ik achter in de kast vind.
Helpt ook niet. Ik voel me beroerd. Chocola dan? Er ligt nog een half chocolade paasei, die gaat er achteraan.
Kopje koffie? Dat helpt altijd om al dat zoet te neutraliseren. Daarna kan ik weer opnieuw beginnen met iets zoets…

Ik ben mislukt

Ik ga eens rustig zitten en als een hamerslag komt binnen wat ik het laatste half uur heb gedaan.
Het is wéér mis gegaan.
Het is wéér mislukt.
IK ben mislukt. 

Ik voel me schuldig. Het is allemaal gewoon mijn eigen dikke schuld

Begin van de verandering

Jarenlang heb ik dit kringetje doorlopen. Met als gevolg dat ik me steeds schuldiger en slechter ging voelen over mezelf en mijn lichaam. Het begin van de verandering kwam toen ik een paar jaar geleden besloot dat een dieet niet de oplossing kán zijn (als eten niet het werkelijke probleem is) en ik besloot nooit meer te diëten. 

Niet makkelijk, want dan komen gevoelens van machteloosheid. Hopeloosheid zelfs, als je je altijd hebt gericht op “straks als ik slank ben, dan ga ik…”. Want hoe moet dat als dat ’slank’ er mogelijk niet inzit?

Het was zaak eerst te leren alle restricties los te laten. Alle dieetregels uit mijn hoofd te bannen. Lastig, want het zijn er zoveel en ze zijn zo geniepig, verweven met alles. 

De schuld mag eraf

Pas als je alle eetregels loslaat, kun je eten weer zien als dat wat het is: een middel om je te voeden. Voor het grootste deel is dat lichamelijk voeden, maar eten geeft ook emotionele voeding, en ook dat is oké; genieten van eten mag! Dat is heel fout gemaakt door al die dieetgedachten die je zijn opgelegd door de dieetindustrie (die daar baat bij hebben want ze willen hun dieet verkopen), maar je mag ook gewoon genieten van lekker eten. Waarom niet? Daar mag het schuldgevoel van af!

Daarna mocht ik leren het schuldgevoel van het dik-zijn los te laten. Het om te draaien. Ik ben mijn gewicht gaan zien als boodschapper, als symptoom van iets wat binnen in mij speelt. Speelde moet ik zeggen, want de laatste maand heb ik veel van die gevoelens en overtuigingen eindelijk los kunnen laten (met mijn mooie methode en hulp van een lieve collega).

Ik ontdekte door écht naar mijn worsteling met gewicht te kijken, dat er een gevoel van ‘ik kan het niet aan’ was, dat onder alles lag. Het gevoel het leven niet aan te kunnen en daarom maar eten om dat gevoel niet te voelen. Helemaal onderbewust natuurlijk. Dat klinkt, nu ik het zo schrijf, als een open deur, maar voor mij was het echt een openbaring en nu ik het los heb kunnen laten is alles zo veel makkelijker geworden.

Ook zat er bij mij nog (steeds) een groot gevoel van verdriet/rouw, gekoppeld aan mijn overgewicht, ook al had ik dat alles met mijn hoofd wel geaccepteerd. Nu is dat nare gevoel weg. Echt weg (daarover vertel ik in een ander blog meer). 

Wat een rust

Ik hoor nu van mensen die ik tegenkom: ‘wat heb jij een andere uitstraling gekregen’, ‘wat straal je’, ‘wat zie je er goed uit’ en ook diverse keren ‘wat een rust straal jij uit’. 

Dat is het vooral; ik heb nu echt rust van binnen. Ik heb eten niet meer nodig om die rust te voelen. Het klinkt gek, maar ik ben dankbaar dat ik dit, door met een andere blik te kijken naar mijn gewicht, heb mogen ontdekken en heb mogen transformeren. 

De kilo’s zijn nog niet weg, en ik weet niet zeker of ze zullen verdwijnen, maar dat is helemaal OK. Want ik hoopte altijd door die kilo’s af te vallen dit gevoel van rust en gemak met mezelf te bereiken, maar dat heb ik NU al! Of de kilo’s uiteindelijk gaan verdwijnen of niet, ik voel me werkelijk goed en de moeite waard. Dat is wat uiteindelijk telt!

Ja, ik meld me aan voor de InspiraTEA op zaterdag 23 oktober

Vul hieronder je naam en emailadres in en ik stuur je alle nodige informatie toe voor een inspirerende en lekkere middag!

Dank je voor je aanmelding. Je ontvangt de bevestiging in je mailbox