Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn, onze grootste angst is juist dat we onmetelijk krachtig zijn, schrijft Marianne Williamson in haar prachtige gedicht ‘Our deepest fear’. Dit gedicht duikt in mijn leven steeds weer op, op allerlei mogelijke manieren en van alle kanten. Dat is misschien best logisch, want het is precies waarom ik doe wat ik doe. Steeds kom ik een stapje dichter bij mijn eigen ‘licht’ en langzamerhand durf ik daar echt voor te gaan staan. We zijn zo krachtig, vrouwen zijn zo krachtig en prachtig. Als we nou onze koppies een beetje minder op de voorgrond zouden zetten, dat denkend hoofd een beetje achterin de auto zouden laten zitten, en zouden gaan vertrouwen op ons hart en onze buik, dan zouden we zien én voelen hoe ongelooflijk krachtig we zijn.

Ben je nieuwsgierig naar het gedicht? Hier komt ie, met eronder de vertaling.

OUR DEEPEST FEAR

“Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness that most frightens us.

We ask ourselves,
Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?

Actually, who are you not to be?
You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.

There is nothing enlightened about shrinking
so that other people won’t feel insecure around you.

We are all meant to shine,
as children do.

We were born to make manifest
the glory of God that is within us.

It’s not just in some of us;
it’s in everyone.

And as we let our own light shine,
we unconsciously give other people permission to do the same.

As we are liberated from our own fear,
our presence automatically liberates others.”

En dit is de vertaling:

Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.

Het is ons licht, niet ons duister
dat ons het meest beangstigt.

We vragen onszelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, getalenteerd en prachtig te zijn?

Maar wie ben jij om dat niet te zijn?!
Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet met jezelf klein houden.

Er is niets verhevens aan jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen,
zoals kinderen dat doen.

We zijn geboren om de glorie van God,
die in ons is,
tot uitdrukking te brengen.

Dit is niet slechts weggelegd voor een enkeling,
maar voor ons allen.

En terwijl we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen de toestemming om dit ook te doen.

Wanneer we bevrijd zijn van onze angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.

Wat vind jij van dit gedicht? Wat raakt het (aan) in jou?
Laat het me weten in de reacties hieronder!