Gisteren had ik via Skype een sessie met een ongelooflijk mooie en lieve vrouw, die in haar leven heel wat te verduren heeft gekregen. Zoveel dat je je afvraagt; ‘hoeveel kan een mens hebben’. 

Ze was moe. 
Zo ontzettend moe. 
Uitgeput.

Dat is niet zo raar natuurlijk, als je bedenkt dat in haar hoofd duizenden gedachten rondjes draaien, die haar in allerlei verschillende zinnetjes en toonaarden vertellen dat ze 
niet goed genoeg is, 
er niet toe doet, 
er niet bij hoort. 

Altijd maar aanpassen

Door al die nare gebeurtenissen in haar jonge leven heeft ze de conclusie getrokken dat ze alleen een soort van bestaansrecht zou hebben als ze zich altijd aanpaste aan anderen, als een kameleon meekleurde met de aanwezige mensen, als ze met alle winden meewaaide. Bang dat als ze haar eigen mening zou geven, ze voor egoïstisch en slecht zou worden uitgemaakt. Dat men haar ‘niet meer zou moeten’.

En daarom was ze moe. Moe van het opletten. Moe van het nadenken hoe zich te gedragen. Moe van het aanpassen. Moe, moe en nog eens moe.

Het diepgewortelde geloof dat daaronder zat: ‘niemand wil mij’. Heel veel van haar overtuigingen waren terug te voeren op dat onbewuste zinnetje in haar hoofd; ‘niemand wil mij’. 

We gingen aan de slag en toen ze haar ogen weer opende na de sessie van een klein uurtje zat er een relaxte en ontspannen vrouw, met een hele zachte uitstraling. 

Het gevoel ‘niemand wil mij’ was gegaan van een 10 naar een 0 ‘of misschien een kleine 1’. Waar ze in het testscenario geloofde ‘ik ben niet goed genoeg’ geloofde ze na de sessie in dezelfde situatie; ‘ik ben oké, net als de rest’.

Niet meer leeggezogen

Vandaag een jubel-appje: ik ben gisteren na de sessie ook nog op visite geweest in de tuin bij mensen, en er waren zelfs een hele hoop kinderen, en ik was gewoon relaxed (waar ze anders leeggezogen thuis zou zijn gekomen). Hoe mooi is dat?