‘Ik voel me alleen. Niet dat ik geen vrienden heb, hoor. Helemaal niet. Ik heb best een druk sociaal leven. En toch… voel ik me vaak alleen, eenzaam zelfs. Niet als ik in m’n uppie thuis ben. Dan juist niet. Maar in een groep voel ik me wél vaak eenzaam.’
Ze zucht. Een klein verontschuldigend lachje speelt om haar lippen.
‘Ik voel me anders dan anderen. Een buitenbeentje. Net alsof ik erbuiten sta. Alsof ik kijk naar alle andere mensen die samen onder een soort koepel van glas hun dagelijkse ding doen en het gezellig hebben met elkaar. Ik kijk naar ze. Ben toeschouwer.
Dus eigenlijk BEN ik niet alleen, maar VOEL ik me alleen.’
Ze veegt stilletjes een traan van haar wang.
Ze is er helemaal klaar mee om dat steeds te moeten voelen, en ook is ze er klaar voor dit voor eens en voor altijd aan te pakken. Aan de slag! Dit hoeft ze nooit meer zo te voelen!
Ze sluit haar ogen en de sessie begint. Ze straalt helemaal als ze aan het einde van de sessie haar ogen weer opent.
‘Wauw!’ Ze rekt zich uit en wrijft over haar wangen, om even de tijd te krijgen alles te verwerken.
‘Wat bijzonder.
Dat ik mezelf mocht leren dat het niet in anderen zit.
Dat het niet zit in meer of leukere of betere vrienden om me heen verzamelen.
Dat ik daarvoor niet steeds zo mijn best hoef te doen.
Maar dat ik al die liefde en warmte en gezelschap aan mezelf kan geven.
Dat het in mijzelf zit.
Dát had ik van te voren niet gedacht!’.
Een diepe, tevreden zucht.
‘Dank je wel. Wat een prachtig inzicht. Wat een fijn gevoel. Het voelt ruim en warm en opgelucht tegelijk. Ik ben niet afhankelijk van anderen voor liefde en licht. Het zit al in mezelf en ik kan het mezelf geven. Of ik nu thuis ben, of in een grote massa mensen, dat heb ik altijd bij me.’
Mooi geschreven Petra. Ik zie een mooi boek in de toekomst.
Liefs, Samira Ahale
Dank je Samira.
Ja, ik ook 🙂
Liefs,
Petra