‘De zin van het leven is de zin om te leven.’ De quote van Remco Campert staart me aan vanaf de cover van een oude Flow Magazine. Ik voel een soort kriebel vanbinnen. Een soort weten: ‘ ja, dit klopt!’ Als je geen zin hebt om te leven, heeft het leven dan zin?
In de donkere momenten in je leven kan de zin je soms ontgaan. De zin om te leven. De zin ván het leven. Want wat doet het er nog toe en hoe belangrijk zijn de dingen die we normaal heel belangrijk maken, wanneer je bijvoorbeeld een geliefde verliest of hoort dat je ernstig ziek bent?
Is het hebben van geld, een leuke baan, een mooi huis, een coole auto, de dingen waar we ons vaak veel mee bezig houden, daadwerkelijk van belang?
Als je wereld even stil staat,
haar adem inhoudt,
je niet meer weet wat onder en boven is?
‘Het hartje klopt niet meer’, zei de gynaecoloog. ‘Je kindje leeft niet meer’. 38 weken zwanger was ik. Het was alsof er een soort mist over me heen daalde. Alle geluiden verstomden. Geen gevoelens meer. ‘Nee’, zei ik zacht. Het was niet zo’n oerschreeuw zoals je dat ziet in films. Het was een zacht, ongelovig ‘nee’. Meer woorden had ik niet. Alles werd stil om me heen. Zo stil als mijn kindje.
Doorleven
Het enige dat je kunt doen op zo’n moment, is doorleven. Eerst probeer je zo goed en zo kwaad als dat gaat, door te gaan met leven. Stapje voor stapje, voetje voor voetje, tot het langzaam een beetje lichter wordt.
Ik ruimde de lege wieg op. Stopte de zachte nooit gedragen kleertjes en het schattige muziekdoosje in een vuilniszak in de kelder. Wie weet, voor …. ooit? Zette de radio zachtjes aan, want o wat was het stil en leeg in huis.
En… doorléven. De hartverscheurende pijn, de tomeloze onmacht, het verterende verdriet voorzichtig toelaten. Zoveel als je aankan, op je eigen tempo.
Sterk zijn?
Het werkelijk toelaten en erkennen dát het verdriet er is, was voor mij al een hele stap, lange tijd nadat we ons dochtertje begraven hadden. Ik was alleen maar bezig met ‘sterk’ zijn. Praatte veel met familie en vrienden over haar en alles wat er gebeurd was. Maar altijd vanuit sterk zijn, vanuit kracht.
’Het lijkt wel alsof je het over een mooi feest hebt’, zei mijn haptotherapeut toen ik aan haar de begrafenis beschreef, ’zo vertel je erover’.
Tóen brak ik….
Ja! Ik had het op afstand gehouden. Alsof het over iemand anders ging. Zo kon ik het behappen, zonder door emoties overspoeld te worden. Maar het zette me tegelijkertijd klem. Het was tijd om die gevoelens nu eens werkelijk toe te laten. Er te laten zijn. Hoe onmogelijk en eng dat ook leek.
Door er niet voor weg te rennen ontdekte ik dat ik helemaal niet overspoeld werd door een grote tsunami van verdriet. Juist niet; de golf die dreigde nam juist af, om met een zachte vriendelijke roller over mijn voeten uiteen te slaan.
Ik kon het aan. Het waste me langzaam schoon en ik ontdekte een heel andere kracht in mij; de kracht van kwetsbaar durven zijn, de kracht van toelating.
En daarmee kwam langzaam ook weer het échte plezier terug. De zin om nieuwe avonturen in het leven aan te gaan. Niet vanuit ‘moeten doorzetten’, maar vanuit diep ontzag en onvoorwaardelijke liefde voor het leven. Vanuit die zachte, maar o zo sterke kracht in mij.
Nu zit ik hier, met de Flow in mijn hand. Ik glimlach. Mijn hart is vol van al het moois in mijn leven. Ik lees de uitspraak nog eens: ‘De zin van het leven is de zin om te leven’. Ik ben zo dankbaar dat ik die zin -uiteindelijk- weer heb gevonden!